Bieke is getrouwd met een militair die vaak van huis is voor een missie. Samen hebben ze twee kindjes, Tuur (3 jaar) en Fran (20 maanden). Bieke geeft jullie met haar gastblog een kijk in het leven van een militair gezin.
Hoe begin ik aan dit verhaal? Bij het begin lijkt me het meest logische, maar ik zal je inleiden, af en toe een hoofdstuk overslaan, terug gaan en vooruit kijken. Volg maar, we zien wel waar we uitkomen.
Even voor alle duidelijkheid: ‘papa’ en ‘hij’ gaat over één dezelfde persoon, namelijk mijn man, de vader van mijn twee kindjes Tuur (3 jaar) en Fran (20 maanden). ‘Hij’ werkt als militair.
Het begin start met het onvoorwaardelijk te kiezen voor elkaar in september 2010. Onvoorwaardelijk uit liefde, maar met ook Afghanistan in ons achterhoofd. Trouwen wilden we sowieso, maar dan misschien voor alle zekerheid voor hij vertrok op opdracht. Ik heb gejankt toen hij vertrok, de dagen afgeteld, afgezien, gewacht vol verlangen en ben bang geweest dat hij door 1 of andere aanslag nooit meer zou thuis komen. We leefden van het ene postpakket naar het andere, met verhakkelde skype gesprekken tussendoor, al kan ik die op 2 handen tellen voor die lange periode.
Wat ik toen voelde en beleefde, is niet langer mijn verhaal, maar dat van mijn zoon geworden…
Snel nadat hij terug kwam van Afghanistan was ik zwanger van Tuur. We waren dolgelukkig. We hobbelden door verbouwingen en een zware en risicovolle zwangerschap. Uiteindelijk werd Tuur een maand te vroeg, maar veilig en wel uit mijn buik geplukt. We hadden meteen door dat dit kereltje bijzonder was. Tuur was een doorzetter en had er zelf voor gekozen levend op de wereld gezet te worden, ondanks alle risico’s en gevaren. Een jaar lang heeft hij in een draagdoek op ons geleefd, op ons geslapen. Het heeft een jaar geduurd voor hij het geboortetrauma van zich heeft kunnen afschudden samen met mij, maar het is ons gelukt. De weg ernaar toe was boeiend, maar dat is een andere blog op zichzelf waard.
De droom van een jong gezin werd vaak doorprikt door de afwezigheid van papa. Soms een week, dan een maand, dan langer of korter… Het was anders dan we het ons hadden voorgesteld. Met mijn ouders die in Tenerife woonden stond ik er vaak helemaal alleen voor. Toch lukte dit goed. Ok ik was moe, de combinatie van korte nachten, het geregelde alarm van zijn wiegendoodmonitor, borstvoeding en huiluurtjes waren niet evident. Maar dat is zeker niet alleen ‘mijn’ verhaal. Mijn huishouden was een ramp en ik kwam amper aan eten toe, laat staan een douche. Maar goed, je staat ervoor en moet erdoor is mijn leuze altijd geweest. Maar Tuur was mijn alles, ik leefde graag volledig en voluit voor hem.
Ik voelde al snel dat de afwezigheid van papa ook invloed had op Tuur. Kom me niet wijs maken dat baby’s dit soort dingen niet merken of aanvoelen. De aanwezigheid of de afwezigheid van zijn papa werd stilletjes aan zelfs heel essentieel voor zijn hele ‘ik’. Door de angst dat Tuur zou sterven tijdens mijn zwangerschap, zijn vroeggeboorte en de couveuse mankeert onze kleine held een fundamenteel vertrouwen in de hechting. Dit met als gevolg dat hij enorm veel last heeft van verlatingsangst. Heftige combinatie met een papa in het leger.
Hoe het leven toch allemaal op een of andere gekke manier herhaling met zich meebrengt. Ik schreef mijn thesis over verlatingsangst en hechtingsstoornis. En nu heb ik zelf ook zo’n exemplaartje rond lopen in huis. We hebben een warm nest, maar door zijn start en door onze gezinssituaties ploeteren we door heel wat uitdagingen voor Tuur zijn beleving en welbevinden rond het thema hechting. Ben ik er me te veel van bewust? Nee, ik kan toch moeilijk niet zien wat er voor mijn neus gebeurt? Ik kan toch niet ontkennen hoe hij zich voelt als papa niet thuis is? Ik kan toch niet negeren dat hij zijn papa mist?
Tuur voelt zo veel, veel meer dan hij soms aan kan. Het maakt hem puur, liefdevol, maar ook zo kwetsbaar. Hij heeft nooit anders geweten dan dat papa veel weg is, maar begreep er in het begin niet veel van. Ik merkte het aan zijn onrust en aan zijn hele doen dat hij voelde dat er iets niet klopte in zijn bestaan. Maar wat dat juist was, dat ontdekte hij pas toen hij 26 maanden was.
Ik zal dat moment nooit vergeten. Ik was mijn wasmachine aan het inladen en hij kwam huilend naar me toe. Grote tranen met veel snot. Diep droevig vertelde hij me: “Mama, ik ben zo drietig”. Toen ik vroeg of hij wist waarom hij zo verdrietig was zag ik hem nadenken en zijn schouders ophalen: “Nee mama, maar ik ben zo drietig!”. Ik wilde hem geen verklaring in de mond leggen dus vroeg achter verschillende mogelijke redenen van zijn verdriet. Telkens schudde hij beteuterd ‘nee’ tot ik vroeg of het misschien kwam omdat hij papa mistte. Zijn gezichtsuitdrukking klaarde helemaal op, met een zucht van opluchting antwoordde hij: “Ja mama! Ik mis papa heel hard!”. Je zag hem echt denken: dat is het! Hij heeft nog even goed door gehuild toen het mysterie van zijn verdriet ontrafeld was, maar daarna kon hij terug eten, spelen en lachen. Iets waarmee hij enkele dagen daarvoor gestopt was.
Ik heb samen met hem gehuild en hem verteld dat het normaal is dat je iemand die je graag ziet zo hard kan missen dat je er verdrietig van wordt. Ik probeer tot de dag van vandaag dat gevoel te laten bestaan en niet weg te nemen als het bij ons opduikt. Ik kan enkel zeggen dat hij niet alleen is in zijn gevoel, dat mama er ook last van heeft.
Nu hij drie jaar is, begrijpt hij alles al iets beter. Hij vindt het niet leuk als papa weg moet, maar stilletjes aan heeft hij geleerd erin te vertrouwen dat papa altijd weer terug komt, ook na lange tijd.
Kalenders maken doen we pas als we de nachten nog op 1 handje kunnen tellen, anders wordt het wachten zo eindeloos. Dat papa uit het vliegtuig springt, op bergen moet klimmen en met een grote groene vrachtwagen mag rijden, maakt hem wel trots. Al is het leger hier thuis echt wel een ‘ver van mijn bed’ show en dat houden we bewust zo.
Had ik je al verteld dat we ook dochter hebben? Toen Tuur 6 maanden was, werd ik onverwachts zwanger van ons Fran. Paniek was het eerste wat me overviel toen ik het ontdekte. Hoe ging ik onze situatie trotseren met twee kleintjes? 15 maanden verschil zit er tussen Tuur en Fran. Qua leeftijd geen groot verschil, maar op alle andere vlakken kan het verschil niet groter zijn tussen die twee. Fran walst door het leven, ze is veel weerbaarder dan haar broer en heeft tot nu toe ook veel minder last van de afwezigheid van haar papa. Of ze gaat er anders mee om in ieder geval. Ze berust in haar vertrouwen dat hij steeds weer thuis komt. Dat maakt haar leven in ons gezin een pak aangenamer dan dat dit voor haar grote broer is. Mijn man zei onlangs nog dat er 2 slogans van toepassing zijn op onze kinderen die beschrijven hoe anders ze zijn. Voor Tuur zou dit zijn: “Tuur pas op voor de wereld” en voor Fran: “Wereld pas op voor ons Fran.” Het beschrijft hen met een kleine knipoog perfect zoals ze in deze wereld staan.
Het lijkt wel alsof ons Fran nu een ‘by the way’ is in dit verhaal. Wel in dit verhaal misschien wel omdat ze er zo anders mee omgaat. In ons compleet verhaal als gezin eist ze zeker voldoende boeiende hoofdstukken op hoor, wees gerust. Ik zie ze allebei even graag. Meer nog, de paniek die me overviel in het begin heeft plaats gemaakt voor een gevoel dat Fran ons ultiem puzzelstukje is geworden. Terwijl ik Tuur zijn verdriet mee probeer te ‘dragen’ is mijn gibberende Fran mijn lichtpuntje geworden als mijn man weg is. Ze is van tijd tot tijd hilarisch. Ze doet ook echt haar best om grote broer Tuur te troosten als hij het moeilijk heeft. Ze brengt dan al zijn lievelingsauto’s 1 voor 1 naar hem of doet heel gek en valt expres op de grond om hem te doen lachen. Samen dragen we echt wel op een bijzonder manier zorg voor elkaar.
Vertrekken, aftellen en thuiskomen dat is het ritme waar we als in een wederkerende lus in leven. Het is steeds weer zoeken als papa weg is, maar evenzeer zoeken als papa weer thuis is. Voor ons alle 4. Ieder van ons gaat anders om met het gemis. Ik mis mijn man vooral op praktisch vlak, denk maar aan spinnen verwijderen, gras afrijden, iemand die mee voor de kinderen zorgt, opvang regelt, tranen opvangt, met de auto naar de garage gaat, … klinkt koel, maar ik heb echt niet de tijd om hem emotioneel hard te missen. En dan nog, wat heb ikzelf en mijn kinderen eraan als ik dat zou doen? Klagen daar kom je geen stap mee verder en met verdriet en tranen op mijn pad geraak ik zeker niet vooruit. Met 2 kindjes en een job, ben ik blij als ik ’s avonds als alles heb opgeruimd en ook in mijn bedje kan kruipen. Koude voeten verwarm ik met kersenpitjes en voor ik kan beseffen hoe zwaar het af en toe is en hoe hard ik hem mis, slaap ik al. Veel vriendinnen of collega’s begrijpen niet hoe ik het soms volhoud. Het is niet simpel, maar moeilijk gaat ook. Ik kies er bewust voor elke dag opnieuw aan te gaan en er samen met de kindjes het beste van te maken. Pas op, ik heb dit geleerd met vallen en opstaan, huilbuien en krampen, verzuchtingen en woede, … maar dat vergt veel energie. Sinds ik me richt op mijn kwaliteiten in plaats van al mijn onzekerheden gaat het een pak makkelijker. Ik heb geleerd trots te mogen zijn op het einde van een dag. Ik schuim speeltuinen af ter afleiding van het gemis, want ik kan geen papa vervangen, maar hen afleiden van het gevoel lukt me beter en beter. Het is een evenwicht zoeken tussen het laten bestaan van gemis en bijhorende frustratie/verdriet en ermee om te leren gaan op een positieve manier. Ik heb lang gevreesd in woorden als: wat gaat dit als gevolg hebben voor Tuur en Fran later? Mijn man heeft dit kunnen doorprikken met me een vraag te stellen: “Zouden Tuur en Fran betere kinderen zijn/worden als ik altijd thuis zou zijn?”. Ineens was mijn angst minder zwart/wit en heb ik de grijszone kunnen ontwaren. Nee, ze worden er niet beter of slechter van als persoon, ze leren daarentegen omgaan met uitdagingen op jonge leeftijd. Zolang wij er als ouders bewust van zijn dat dit niet altijd simpel is en hun daarin erkennen moet het ons wel lukken om hier een positief verhaal van te maken voor hun toekomst.
Het enige wat me af en toe nog eens de nek om doet is mijn perfectionisme. Ik wil het oh zo goed doen. Herkenbaar? Het is een sterkte en zwakte tegelijk. Het kan me eerlijk gezegd al eens onderuit halen. Want zeker in ons verhaal vind ik mijn taak als mama zo belangrijk. Ik ben namelijk de enige stabiele en constante factor in huis die kan zorgen voor veiligheid en geborgenheid. Ik vind dat best wel een hele verantwoordelijkheid en dat in combinatie met mijn perfectionisme is soms puffen.
Maar anderzijds wat is er mis met mijn drang om het zo goed mogelijk te willen doen voor de kinderen? Door zoveel bezig te zijn met hen, vertelt Tuur nu aan iedereen die het wilt horen dat hij zijn papa mist samen met een heel verhaal over vliegtuig en boten, bergen en vrachtwagens. Hij leert elke keer weer beter om te gaan met onze situatie. Ik ben trots op de manier waarop hij zo flink zijn verhaal wilt delen met anderen. Hij geraakt zijn verhaal kwijt, soms op een onweerstaanbare lieve trotse manier, dan weer op een trieste manier dat mijn vriendinnen er zelf van vol schieten.
We kiezen hier niet voor, het overkomt ons evenmin. We zijn een alledaags gezin in een aparte situatie. We maken er het beste van en betalen ondertussen onze lening af. Als papa thuis is, kan je de liefde in huis horen juichen. Als hij weg is ook, maar iets ingetogener.
We hebben een plan. Tuur en Fran hun volgende verjaardagen wilt papa niet ook weer missen. Dus tegen dan willen we een nieuw leven als gezin, daar kiezen we wel voor, heel bewust. Stapje voor stapje gaan we ervoor. Duimen jullie mee dat ons dit mag lukken?