door mama Heidi

Als ik op Maico zijn baby- & peutertijd terugblik dan merk ik daar al veel kenmerken van hoogsensitiviteit.

Maico was altijd heel alert en om te slapen moest ik hem steeds inbakeren. Slaap heeft hij trouwens nooit veel nodig gehad. Om hem rustig te maken voor het slapen streelde ik met een vinger tussen de ogen. Drukke plaatsen probeerde ik te vermijden want daar werd hij altijd heel hevig of hij begon te huilen.

Maico ging met me mee naar de crèche waar ik toen mee eigenaar was, dus ik heb hem van heel dichtbij kunnen zien opgroeien. Hij klom overal op en was steeds actief bezig. Hij was heel snel in zijn ontwikkeling: op zijn tien maanden kon hij al lopen. Een actief hevig baasje maar ook zo lief wanneer hij op een rustige plek was.

Toen hij kennismaakte met gras en zand, trok hij meteen zijn voetje terug.

Hij voelde meteen wanneer iemand droevig was en ik kreeg steeds een lieve opmerking als ik iets nieuws aanhad (zelfs meer dan de papa).

Hij heeft zich steeds snel aan mensen en dieren gehecht.

Zo veranderde hij in de tweede kleuterklas van school toen wij verhuisde. Hij is nu 10 en spreekt nog altijd van zijn beste vriend daar, die hij sindsdien niet meer heeft gezien.

In het begin ging ik daar niet op in omdat ik wou dat hij het vergat. Nu laat ik daar plaats voor om over te praten. Een dagboek helpt mijn zoon erg. Hij verloor onlangs een huisdier en schrijft daarover in zijn dagboek, zegt hij.

In de kleuterklas dachten ze dat Maico ADHD had omdat hij enerzijds heel hevig kon zijn maar anders kon hij ook heel rustig puzzelen. Ze stuurde me toen naar het CLB, die meteen spraken van Rilatine. Bij de psychiater aangekomen bleek dat dat helemaal niet nodig was.

In die tijd kwam ik terecht op een website omtrent hoogsensitiviteit en kocht toen het boek van Elaine Aron. Ik herkende er veel van mezelf en Maico in, maar de psychiater besteedde er geen aandacht aan. Ik had toen op mijn instincten moeten vertrouwen.

Er werden IQ testen gedaan en daar bleek dat Maico performaal hoogbegaafd was en verbaal normaal. Hij zou dus het best leren met beelden, maar ons onderwijs is net heel verbaal. Later bleek dus dat hij een beelddenker was.

De school ging niet mee met het verhaal …

Uit de gesprekken bleek dat hij door een bepaalde jongen erg werd geplaagd. Maico vertelde dit niet aan ons omdat hij niet wou dat wij triestig zouden zijn. Voor hem is het altijd heel belangrijk dat de anderen rondom hem gelukkig zijn.

Bij de psychiater heeft Maico leren vertellen aan ons hoe hij zich echte voelde. Zijn gevoelswereld speelde zich vooral in zijn hoofd af en naar de buitenwereld toe bleek hij altijd de happy jongen te zijn.

Zijn eerste zusje is al baby lang erg ziek geweest, Maico was toen zelf nog maar een peuter/kleuter. Hij is steeds over haar heel beschermend en zorgzaam geweest. In de school vonden ze dat hij zo een prachtige broer is, omdat hij altijd voor zijn zusje opkomt. Nu ze allebei groter zijn, wil de zus dat niet meer. Ik heb haar dan ook uitgelegd dat dat ook een mooie eigenschap is. Nu weet hij ook dat hij zichzelf meer op de eerste plaats moet plaatsen.

Toch blijft het gevoel van te willen beschermen aanwezig, hij ziet vaak gevaren en probeert kinderen hiervoor te beschermen. Zo bang dat iemand gekwetst zou worden.

Maico zou ook alle daklozen en vluchtelingen mee naar huis nemen. Ik leg hem dan uit dat we niet iedereen kunnen helpen.

Mijn zoon is een grote knuffelbeer. Heel beleefd en respectvol. Hij vindt die waarden heel belangrijk.

Mijn man vindt het moeilijk om lichamelijk te zijn met jongens, terwijl zijn zoon net heel lichamelijk wil zijn. Ik merkte dat Maico zich hierdoor afgewezen voelde. Mijn man en ik praatten hier heel regelmatig over. Hij laat de knuffels meer en meer toe en mijn zoon weet dat mijn man nu eenmaal anders is dan hij.

Na de bezoeken bij de psychiater ging het een tijd beter. Maico vertelde veel over zijn gevoelens. Tot verleden jaar, toen bleek dat hij zich onder een tafel had verstopt in de klas. Hij voelde zich weer heel onzeker vertelde hij mij.

Hij werd weer geplaagd, maar hij had zoals altijd medelijden met zijn pester.

Ik had een gesprek met een begeleider over een kamp voor zelfvertrouwen. Die begeleider stelde mij de vraag of mijn zoon niet hoogsensitief was. Ik heb toen de telefoon neergelegd en ben beginnen te huilen.

De puzzelstukken vielen eindelijk op zijn plaats en eindelijk viel het woord hoogsensitief. Iets wat ik al in de kleuterklas vermoedde.

Verleden jaar werd er al veel meer over hoogsensitiviteit gesproken en ik vond het belangrijk dat hij begeleiding kreeg voor hij puber werd. We kwamen toen terecht bij een fantastische dame en sindsdien staat mijn zoon steviger in het leven. Hij voelde zich al lang zo anders. Eindelijk begreep iemand hem. Hij heeft nog steeds woedeaanvallen maar weet nu hoe ermee om te gaan. Inslapen doet hij nog steeds heel moeilijk. Hiervoor gebruiken we nu ademhalingsoefeningen en een dagboek.

Het feit dat hij beelddenker was, kwam weer ter sprake. Dat is vaak verbonden met hoogsensitief zijn. Hij heeft geleerd hoe hij dit kan gebruiken om beter te leren.

De juf staat hier helemaal voor open en wil zelf hierover meer te weten komen. In de klas draagt hij ook oordopjes tijdens de toetsen. Hij heeft hierover openlijk met de kinderen van de klas gepraat.

Zijn hoogsensitiviteit ziet hij eindelijk als een kracht en iedereen mag dat weten. Het is een prachtige ,warme, empatische, creatieve jongen geworden.

Ik heb sinds mijn burn-out de bevestiging gekregen dat ik ook hoogsensitief ben. Voor mij valt er ook heel veel op zijn plaats, want ik heb me ook altijd anders gevoeld. Spijtig genoeg groeide ik niet op in een warme veilige omgeving.

Daarom vind ik het ook belangrijk dat hierover wordt gepraat. Zo moet niet iedereen heel die weg moet ondergaan. Maico mag tot een mooi volwassene opgroeien rekening houdende met zijn prachtige eigenschappen maar ook de valkuilen.