Over druk bij kinderen.

Over extra werkjes en huiswerk.

Over de norm halen.

Een kind dat niet graag naar school gaat. Ze zit in het derde leerjaar nu. 'Een moeilijk jaar', hoor je wel eens. En ik kan dat op dit ogenblik enkel bevestigen.

Een school waar de lat 'hoog' ligt. De directie is daar best fier op. "In sommige middelbare scholen in de buurt, waar er zelfs een inschrijvingsstop is, kunnen kinderen van onze school toch nog binnen, omdat ze weten dat het goede kinderen zijn. Die goede cijfers halen, goed kunnen studeren".

Spijtig genoeg heeft onze dochter wat meer tijd nodig om alles op te nemen. Ze komt er wel, gewoon wat trager.

Het dagelijks huiswerk is een strijd. "Twintig minuten per dag" mogen ze maximaal aan het huiswerk spenderen. Dat kreeg ik van de juffen te horen. Met een kind dat alles op alles moet geven om zich overdag te concentreren, komen we er niet met die twintig minuten. Ik dacht: "Ik probeer dat eens, twintig minuten. Niet meer." Maar dan komt ze er niet en het gaat al zo moeilijk.

Ik wil niet dat ze achterop geraakt. De punten zijn voor mij niet belangrijk, de werkhouding wel - en die is er van haar kant in de klas zeker!

Fijn dat ze in de klas ook opmerken dat het allemaal wat moeilijker gaat. Daarom krijgt mijn dochter een leesmapje mee. Ze zou elke dag toch iets 'extra' moeten lezen. Dat mag eender wat zijn, een handleiding, een kookboek, een leesboek. Iets. Wanneer ik op een oudercontact vertelde hoe moeilijk het is, hoe dit extra mapje extra druk legt op onze dochter, verschoten ze. Dat hadden ze niet door.

Na vijfenveertig minuten werd er afgerond en geconcludeerd. “We hebben beslist dat we aan de kindjes die het moeilijk hebben vier keer per week een extra rekenblad mee geven”. Hebben ze dan wel naar mij geluisterd? Wanneer ik mijn boodschap nog eens herhaal, besluiten ze dat mijn dochter dan niet heel het blad moet maken. Wow.

Omdat rekenen echt wel moeilijk is, zitten enkele leerlingen in een rekengroepje. Ook hiervan komt een extra rekenmapje mee naar huis met oefeningen.

Mijn dochter is gestopt met een van haar hobby's. Ik ben te moe van school. Ze zegt dat ze dom is, ook. Dat doet pijn.

En dan: de toetsen. Volgens mij dienen deze om te zien of een leerling de stof van in de klas heeft begrepen. Wanneer dit niet zo is, is het toch de bedoeling dat de leerkracht deze dingen terug op neemt? Ik krijg enkel een woordje: nog wat extra opletten op.....

Tenslotte is er ook nog een systeem van 'gedragskaartjes' in de klas. Wanneer je iets 'goeds' doet (bijvoorbeeld iemand helpen of opruimen) krijg je een extra kaartje.

Wanneer je de klas stoort of naar het toilet wil tijdens de les … kaartje minder. Blijkt dat een leerling die eens een antwoord op een vraag wist een extra kaartje kreeg. Ook krijgen leerlingen, die eerst klaar zijn met hun werk – inderdaad – een extra kaartje.

Dochterlief heeft nog steeds haar tien startkaartjes. Ze kreeg er nog geen bij. Maar is er ook nog geen kwijt. Ook dit brengt de nodige stress met zich mee.

Op mijn vraag aan de directie waarom de lat niet lager kan gelegd worden kreeg ik het antwoord “dat een lager pakket aanbieden aan leerlingen zou leiden tot het niet behalen van de eindtermen”. De directie zegt ook dat een kind in de eerste plaats graag naar school moet komen. Daar zitten we op dezelfde lijn. Op de andere punten verschillen we van visie. Dan heb ik als mama een keuze: ofwel ga ik er in mee, ofwel maak ik andere keuzes voor mijn kind. Ook andere leerlingen die niet goed mee kunnen veranderen van school, en eerlijk, ik heb er ook al aan gedacht.

Daar sta je dan. Met een dochter die nog een hele schoolcarrière voor zich heeft en nu al uitgeblust is.

Een dochter die het gevoel heeft dat ze niet meer kan spelen thuis, omdat ze altijd voor school moet werken.

Het maakt haar boos. Het maakt mij boos.

We lopen op de tippen van onze tenen. Zij begint aan zichzelf te twijfelen. Ik begin aan mezelf te twijfelen en aan mijn 'manier van opvoeden'. Is er iets fout met mij en mijn kind - of is er iets fout met het schoolsysteem?

We zoeken dan maar een psycholoog op, een kinderarts, een gespecialiseerde kinesist, een logopediste...

Overal krijg ik dezelfde reactie. Dit kan niet. Maar ja, wat doe je er aan?