Altijd weer fijn om als juf de klas in te stappen na twee weken kerstvakantie. Niet om de vakantie achter mij te laten, want ik heb genoten en zou mij nog maanden kunnen vermaken op deze manier. Maar om mijn schatjes weer te zien, mijn spiegels, mijn boefjes en kanjers.
Als er ergens een plek is waar ik echt mijzelf mag zijn, dan is het bij de kinderen uit mijn klas. Bij hen mag ik thuiskomen en zij ook bij mij.
Ze willen elkaar en mij helpen, laten lachen en leren. Zij zijn niet bang, maar dapper en sterk. Ze stampen als het niet eerlijk is en delen lieve woorden als ze echt worden gezien. En ik zie hen, kijk door hun pantsers en reik hun de hand om achter hun angst of blokkade vandaan te stappen, om zich echt te laten zien en te groeien.
Een meisje dat in de kleuterklas bijna niet praatte, staat nu voor te lezen voor de klas. En jongen die de klas op stelten zette als hij boos was, is nu met twee zinnen te bedaren. Een kind dat altijd alleen stond, doet nu voorzichtig met de anderen mee. En wie de lesstof nog moeilijk vond, gaat steeds beter begrijpen wat we nou eigenlijk doen.
Stel je eens voor: een hele klas vol met individuen, die ieder hun eigen kwaliteiten hebben, maar ook hun lessen te leren.
Die stoere, die eigenlijk wil zeggen "juf, kan je mij wel zien in wie ik ben?"
Of die stille, die het uit zou willen schreeuwen om van zich te laten horen, maar het nog niet durft.
Maar ook die clown, die ons altijd laat lachen.
Of die knapperd, die de rest overtreft.
En zo heeft ieder kind zijn of haar eigen verhaal.
We lachen, we huilen, we ontdekken en proberen. En het belangrijkste van al... we mogen in onze klas allemaal zijn wie we zijn, met onze fouten en onze kwaliteiten.
Want juist samen laten we onze lichtjes schijnen, in ons hart en naar elkaar. En na zo een dag als vandaag weet ik weer waarom ik hier ben. Om te raken, te omarmen, uit te leggen en te verwarmen.
Ik en mijn kindjes, voor één jaartje één.