Er zijn zo van die situaties met de kinderen die steeds hetzelfde eindigen, hoe je ook je best doet dat crappy einde te vermijden. Als een slechte B-film die op repeat staat... Sommige scènes brengen je regelrecht in een déjà-vu terecht: zo van 'oh neen, hier gaan we weer', terwijl de moed je al een beetje in de schoenen zinkt.
Hoe maak je hiermee komaf?
Een eerste belangrijke fase daarin is voor mij elk facet in het cirkeltje van op een afstand te bekijken, naar alle dingen die gebeuren, alle reacties. Dat geeft me inzicht om de stapjes te herkennen en me steeds bewuster te worden van mijn eigen aandeel in de rollercoaster die op gang komt.
Een veel voorkomend cirkeltje bij 1 van mijn kindjes, HSPeetje (hoogsensitief kind, nvdr), is het volgende:
Elk detail telt Elk gedrag, elk woord, elk gegeven kan de trigger zijn. Mama is te vroeg, te laat, de jasrits blokkeert, mama of broer/zus stapt te vlug, de autodeur gaat niet vlot genoeg open, het verhoogkussen heeft plots de foute kleur, mama heeft broer/zus als eerste in de wagen gezet en de mentale noodkreten van HSPeetje om hulp bij het instappen genegeerd - want hallo, kan mama geen gedachten lezen, dan? Of omgekeerd: mama heeft het lef HSPeetje voorrang te geven en in de wagen te helpen, terwijl HSPeetje clearly een perfect zelfstandig kind is en géén baby – of is mama dat dan vergeten, ofwa? Werkelijk elke futiliteit kan dus op ieder moment aanleiding geven tot fundamentele luidruchtige ontevredenheid.
Modus 'eieren lopen' Alles wordt in het werk gesteld om HSPeetje te paaien en de zeurende decibels in bedwang te houden om een gênante publieke scène te vermijden en dito ontploffing thuis nadien.
Mama muilezel Mama belooft een gezond tussendoortje bij thuiskomst. Mama wijst de zeer gegeerde belangrijke rol 'drager der autosleutels' toe aan HSPeetje, krijgt de orders om de rugzak van HSPeetje over te nemen - wegens dragen der autosleutels uiteraard onmogelijk geworden voor HSPeetje – en mama transformeert terstond gezwind (not!) in muilezel met eigen handtas, rugzak kleine broer/zus, liefst nog een teruggevonden sjaal of overbodige muts erbij, de obligate knutselwerkjes (schattig, ontroerend en oh wat zijn we trots op al die kunst maar moet dat echt? Want oh wee als er een slingertje afvalt op weg naar de parking!) en of course de rugzak van HSPeetje daar nog bij.
In het oog van de storm Tegen alle verwachtingen in zijn we thuisgeraakt en heeft het meebrullen met K3 in de auto schijnbaar de kalmte teruggebracht. Schijnbaar, want dit is wat ze dus noemen in het oog van de storm zitten zonder dat je het doorhebt, dat ene gelukzalige moment waarin mama opgelucht ademhaalt en mijmert over een fijne avond vol gezellige gesprekken aan tafel en lege bordjes en kinderen die in vrede zoetjes tekenen in de speelhoek. Mmmmmh ... aaaaaand cut!
Op kruissnelheid richting uitputting We zijn net over de drempel binnen en HSPeetje heeft echt waar geen kracht meer in de armen en benen. HSPeetje zit als een lappenpopje op de grond en eist ontschoend, ontjast, ontmutst en ontsjaald te worden door mama. Mama – ook een HSP'er niet vergeten! – geraakt zo stilaan op kruissnelheid richting uitputting. Kleine broer/zus heeft ook nood aan zijn portie aandacht – mama moet mij ook 'eppelen' (helpen). Mama helpt elk kind gedeeltelijk om beurten en is er in geslaagd een kleine eigen inspanning door elk kind te onderhandelen in spullen uitdoen en wegbergen. Bravo voor de mama, alweer een millimeter dichter bij "opvoeden = niet in hun plaats doen, maar hen zèlf laten doen".
Ingrijpen! Hongerige maagjes knorren, mama schiet zich op het koken van een evenwichtige maaltijd. Ondertussen scheidsrechter spelend en wensend dat ze een telescoop had om te kunnen zien wanneer exact ze echt moet ingrijpen om broer/zustermoord te vermijden in de speelhoek.
Bijna het kookpunt bereikt eens aan tafel doet HSPeetje moeilijk over de kleur van het bord, het bestek – dat is niet de spiciale lepel en waarom krijgt broer/zus die wel - en dan - we waren het bijna al vergeten, la pièce de résistance – is er het eten zelf nog. Een zure blik naar mama komt als dank – so glad that eyes can’t kill. Mama leest pure walging en tegelijkertijd een vastbeslotenheid op HSPeetjes gezicht dat er geen enkele hap in het mondje zal gaan. Mama heeft bijna het kookpunt bereikt, doet nog een ultieme poging en vraagt op een vriendelijke manier – ok ok, met ingehouden frustratie, I admit – om op zijn minst te proeven.
Mama trapt in de val Een categorieke weigering van HSPeetje – daar heb ik me altijd over verbaasd hoe vlot die neen komt, terwijl ik die zelf zo moeilijk gezegd krijg. Mama gooit het eerste dreigement eruit. HSPeetje, verbaal zeer sterk, argumenteert terug in termen van 'ik moet altijd toegeven, ik mag nooit dit of dat, je maakt altijd dingen die ik niet lust...' Mama trapt in de val en argumenteert terug over al die keren dat HSPeetje diezelfde maaltijd wel lekker vond en dat mama zo lichtjes aan boos begint te worden, de ping pong welles-nietes wordt steeds geladener en de stemmen luider... Jij bent een stoute mama. En moet ik anders eens uit mijn krammen schieten? (Slik, that's my line? Bloos.) En uiteraard HSPeetjes grootste dreigement 'jij mag niet naar mijn verjaardagsfeestje komen, mama, nèh!'
Boemerang Deze ping-pong kan mama duidelijk niet winnen zonder uiteindelijk de 'strafkaart' te moeten trekken. En boy-do-I-know hoe HSPeetje op straf reageert in combinatie met iets proberen af te dwingen: mama voelt letterlijk de breuk in vertrouwen en weet dat ze dit nadien als een boemerang terug zal krijgen.
Dat is dus het patroon van mijn HSPeetje die een uitlaatklep nodig heeft en waarbij een ontploffing onvermijdelijk lijkt. Het is voor een stuk ook mijn cirkeltje waarin ik helemaal mee opga, waarin ik de stemming van HSPeetje overneem, want ook dat is een cirkeltje op zich: mama HSP en mini-HSPeetje die elkaar besmetten met emoties.
Hoe ik er steeds beter in slaag van dit cirkeltje 0 een 8 te maken, vertel ik een ander keertje..
