We wensten een kindvriendelijke vakantie in de bergen. Via een tip van vrienden kwamen we uit bij een familiehotel in Oostenrijk. Voor mij was het allemaal goed, papa zocht het uit, besliste over de formule, regelde de boeking, schreef een (in mijn ogen) astronomisch bedrag over, drukte de voucher af en stippelde de route uit. We zouden ’s nachts rijden. Op 10 uur zouden we er zijn. Ideaal voor de kinderen, zo hadden ze er het minste last van en konden wij rustig rijden, koffie drinken en bijbabbelen.

Maar alle onvoorziene toestanden van de laatste maand, de drukke en lange dagen op het werk beslisten er anders over. We waren een beetje bang voor de veiligheid, om na uren rijden met de opgebouwde vermoeidheid, de bergen op het einde van de rit veilig te trotseren. Dus we zouden overdag rijden. Zo werd de tien uur durende rit 14 lange uren…met een twee- en driejarige op de achterbank.

We plukten de kinderen om 5u uit hun bedjes en vertrokken natuurlijk vol optimisme! We gaan op vakantie! We repten geen woord over kilometers en tijd. We kondigden aan dat we eerst door België, Nederland en Duitsland moesten rijden om dan de bergen van Oostenrijk te kunnen zien. Tussen de twee stoelen lag een stapel boeken van de bib, aan de voeten een goed gevulde frigobox, onze dochter was omsingeld door haar favoriete knuffels en onze zoon was gewapend met zijn nieuwe hype The Thunderbirds. Ik had alle mogelijke luistercd’s in een mapje gestoken, de hele collectie Kapitein Winokio was mee en ook K3 mocht haar intrede doen. Maar ook CD’s van papa en mama werden opgezet om de kindjes kennis te laten maken met ‘onze’ muziek.

Er werd gezongen, geluisterd, gespeeld en dit alles op een merkwaardig rustige manier. Ik heb vaak gedacht: wanneer gaat het draaien? We durfden amper luidop tegen elkaar te zeggen dat ze zo braaf waren, met de angst dat het als een vloek tegen ons zou keren. Tegen de kinderen hebben we het wel vaak gezegd en beloofden hen bij elke stop te belonen met een fijne beloning voor hun rustige en leuke houding in de auto. Zo gezegd, zo gedaan. De eerste stop mochten ze een ijsje kiezen, de tweede stop een klein autootje, de derde stop een hamburger en telkens kozen we een tankstation met een kleine leuke speeltuin.

Het leek wel of onze kinderen perfect waren! We hadden het ons niet mooier durven dromen/wensen/hopen. Want we hebben niet bepaald kinderen met een spreekwoordelijk zittend gat. Ze kressen af en toe al eens stevig en kunnen ook wel eens tot vervelens toe kaka-pipi treitermomenten hebben. We gingen er niet vanuit dat deze rit de hel zou zijn, maar hielden er rekening mee dat het wel eens een heel lange rit zou kunnen worden.

Zo zie je maar dat je kinderen je echt wel eens aangenaam kunnen verrassen! En als je man zijn best doet afstand te houden en ik mijn best doe om niet altijd zijn arm te grijpen als ik een remlicht zie voor ons, dan is met de auto reizen een comfortabele uitdaging waarin we samen zijn geslaagd.

Oh ja en om af te sluiten met de discussie rond de kleine dvd spelers die de achterbank tegenwoordig rijk zijn: ze zijn handig, maar we gingen de bijkomende uitdaging aan om het zo lang mogelijk niet op te zetten. Uit onderzoek bleek dat lange autoritten een gezin net hechter kan maken dankzij de verveling die ze samen als één team te lijf moeten gaan. Wel, ik durf te zeggen dat we geslaagd zijn in ons opzet. Om broer nog even rustig te houden tijdens zusje haar dutje, hebben we hem na zijn dut even naar ‘teeveetje’ laten kijken. Na zus haar dutje stopten we bij de eerst mogelijke speeltuin en nadien mochten ze samen 1 uurtje kijken naar iets dat ze samen leuk vonden.

We hebben niet gekozen voor ons eigen papa-mama comfort om die dingen continu op te zetten, we hielden ze wel achter de hand. Bleek dat we een heel comfortabele reis beleefden op een redelijk ouderwetse manier. De manier zoals mijn man en ik het ook hebben gekend.

Veel succes aan alle mama’s en papa’s die binnenkort dezelfde uitdaging aan zullen gaan!