HSPeetje (kind dat hoogsensitief is, nvdr) en ik in discussie. Heftig.
Mijn boosheid laait deels op omwille van een onverwacht issue op het werk - tijdens mijn verlof, jawel - dat al mijn aandacht opslorpt en deels omdat HSPeetje net op dat moment besluit dat het ok is om het vorige fietsje dat inmiddels is nagelaten aan brusje (kind dat hoogsensitief is, nvdr) terug in te pikken. Een Shakespeariaans drama ontvouwt zich voor mijn ogen.
Het professioneel probleem wil ik kost wat kost uit de weg hebben, zodat ik ongeplaagd door mijn (te?) groot verantwoordelijksgevoel verder van de tijd met mijn kinderen kan genieten. HSPeetje schopt echter keet, wellicht ook mijn kregelige stemming overnemend.
Plop
Mijn thermometer is al ver over het kookpunt heen als ik vaststel dat HSPeetje als reactie op mijn vraag om te stoppen met jengelen zodat ik dit vlug even kan afwerken, de volumeknop een extra draai geeft.
Het helpt uiteraard niet dat jongste brus ondertussen met veel poeha toertjes rond de tafel rijdt op het zeer gegeerde fietsje. HSPeetje snikt met grote tranen hoe oneerlijk mama is en hoe 'onleuk' brusje is en hoe het allemaal beter zou zijn zonder de jongste spruit (om aandacht , liefde en oud – maar mits het gewild is door iemand anders opeens weer onweerstaanbaar hip- speelgoed op te eisen).
'Plop' gaat het in mijn hoofd en ik verban HSPeetje in een opwelling naar boven. Definitely a first.
Duidelijk geschrokken, nog harder wenend, volgt HSPeetje mijn orders per direct op. Brusje volgt in de kielzog mee en huilt solidair krokodilletranen mee. Twee paar voetjes stampend op de trap.
Huh?
Zelf schrik ik vooral van de volgzaamheid van HSPeetje en mijn uitval.. en daar duikt het schuldgevoel al op. Nog even doorbijten, ik werk vlug het meest noodzakelijke af en klap nadien de laptop definitief dicht.
Klaar zo.
Ik heb mijn emoties inmiddels onder controle. Op dus naar boven om te zien hoe groot de schade is.
Daar tref ik een volledig gekalmeerd HSPeetje aan. Eerlijk vertel ik de redenen van mijn boosheid (inclusief het stuk werk waar HSPeetje geen enkel aandeel in heeft) en warempel krijg ik gehoor. Na mijn verontschuldiging voor de harde woorden, kijkt HSPeetje me begripvol aan en neemt mijn hand vast.
"En hoe was dat voor jou ? Zo alleen op je kamer zijn, schat ?", pols ik. "Het deed goed mama en ik heb diep geademd een beetje zoals de bloemetjesademhaling", bekent HSPeetje.
Hoe komt mijn 5 jarige (b)engeltje aan zoveel wijsheid? Er rest niets dan dankbaarheid voor wat uit dit conflict is ontstaan: ontdekken dat HSPeetje er baat bij heeft naar boven gestuurd te worden (ook al leek me dit eerst nogal een harde maatregel).. Het helpt HSPeetje om zo uit de geladen situatie en heftige emoties te raken. En het stukje kalm uitpraten en liefdevol knuffelen nadien, daar geniet ik nog het meeste van..
