40 weken & 4 dagen zwanger, ingeleid en na een moeilijke bevalling werd hij meteen van me weg genomen. Daar lag ik dan. Onwetend waar hij was. Al die maanden kijk je er zo naar uit, dat moment waarop ze uw kindje op je borst leggen en al die tranen van geluk en liefde, ik kon alleen maar huilen en me afvragen wat me nu net overkomen was.

Een paar uur later mocht ik eindelijk naar hem toe. Het was een flinke baby en wat was ik trots op hoe hij het deed. De dag erna mocht hij al mee op de kamer, ik was moe en nog steeds onder de indruk van wat er was gebeurd.

Ik probeerde te genieten van het hele kraamgebeuren, maar dat kon ik niet. Ik hield me sterk, na enkele dagen mochten we met onze zoon naar huis. We hebben immers nog een dochter van 4 jaar.

Eenmaal thuis gekomen, leek het allemaal weer nieuw, alhoewel je al eentje hebt gehad. Dan zou je denken: “Ik heb het allemaal voor mekaar”. Ik niet dus…

Het was even zoeken naar een ritme voor ons gezin. Onze dochter die naar school moest ‘s morgens, na een korte nacht waarbij ik veel uit bed moest, het hoorde erbij. Maar ja, als het dat maar was! Twee weken later voelde ik nog steeds de pijn van de bevalling en vooral was ik flink onder de indruk door het hele gebeuren. Ik zat daar met een huilende baby op mijn arm. Dag in, dag uit. Hij huilde dag en nacht.

Kon hij ooit stoppen?

Ik werd er gek van.

Ik was moe en erg verdrietig.

Ik begon mezelf af te vragen : “Moesten we echt aan een tweede beginnen?". Ik kon dit niet meer aan, ik was op. Wenen was alles wat ik kon. Iedereen kwam met goede raadjes - waarschijnlijk goed bedoeld - maar ik kon of wou het niet horen.

Ik was ondertussen oververmoeid en erg down, maar dacht dat dit erbij hoorde, dacht dat dit normaal was. Op een dag haalde mijn oudste me het bloed van onder mijn nagels, ze was erg stout en toen voelde het echt alsof ik het niet meer aankon.

Ik… Ik, diegene die alles zo goed kon relativeren en rustig kon blijven!

Ik schreeuwde heel hard tegen haar en nam haar vast bij haar arm. Ik begon heel erg te huilen, terwijl onze baby in het park lag te huilen en mijn dochter heel stil bleef staan. Ik ben naar de badkamer gerend en heb ik daar de deur achter me toe getrokken. Ik begon heel hard te huilen.

Wat doe ik?

Dit ben ik niet, zo ben ik niet.

Ocharme mijn kind.

Ik ben zo een slechte mama.

Ik voelde de grond onder me weg zakken, heb de telefoon gepakt en een vriendin gebeld. Ze nam mijn baby over en stelde me gerust. Ik heb mijn dochter dicht bij me genomen en proberen uit te leggen aan haar dat mama heel moe was. Ik voel me tot vandaag nog steeds schuldig hierover.

Toen mijn man 's avonds binnenkwam - met lood in de schoenen, iedereen leed onder het huilen - zei ik dat ik niet meer kon. Dezelfde dag nog ben ik naar de dokter geweest en heb ik daar mijn verhaal gedaan. Hij vertelde me dat ik een postnatale depressie had.

Hoeveel ik ook hield van mijn zoontje, ik had een ander gevoel. Ik miste die band, ik voelde me slecht.

Onze zoon is nu 1 jaar geworden en hij huilt nog

vaak. Ik voel me ondertussen wat beter in mijn vel, maar weet dat ik nooit meer zo als vroeger zal worden. Dit heeft me getekend.

Ik neem het dag per dag nu en probeer te genieten van de kleine dingen. Ik ben blij dat mijn gezin me altijd gesteund heeft en van me blijven houden is. Ik was niet aangenaam, ik verzorgde me niet meer liep dagen in dezelfde pyjama en had geen interesse meer in mezelf.

Ik heb vooral geleerd om me niet anders voor te doen, het is oké om je niet altijd oké te voelen. De perfecte moeder die bestaat NIET. Ik loog mezelf voor dat het allemaal oké was met mij, maar dat was het niet. Maar goed dat mijn omgeving aan de alarmbel heeft getrokken. Mijn gezin heeft me nodig en ik weet nu meer dan ooit ik hen ook.

Lees meer op deze blog