Ik voel mij schuldig. Voor alles wat ik ooit dacht over het moederschap. Maar vooral voor alles wat ik ooit dacht over andere mama’s. Vriendinnen, kennissen, nichtjes, een buurvrouw of een onbekende in de winkelstraat …

Ik wist duidelijk niet beter. Sorry.

Nu ik zelf zo’n dikke 5 maanden mama ben, besef ik dat ik ooit een mening had. Een mening als niet-mama over mama’s. Een mening die soms al snel overging in een oordeel. Ik heb ze ondertussen allemaal van tafel geveegd. Een oordeel vellen over een andere mama is zo fout. Je doet het gewoon niet. Sorry.

Sorry aan de vriendin die haar pasgeboren baby veel aanlegde en waarvan ik dacht: jeetje moet dat kind nu weeral eten. Ja dat kind moest weeral eten. Aanleggen, aanleggen, aanleggen.. Ik weet nu pas dat het bestaat: borstvoeding is op verzoek. Sorry, ik snap je nu.

Sorry aan de mama wiens baby het hele vliegtuig bij elkaar krijste en waarvan ik dacht: jeetje krijg dat kind toch stil. Het is niet zo gemakkelijk als het lijkt. Je kind is onvoorspelbaar, weet ik ondertussen. Sorry, ik snap je nu.

Sorry aan het nichtje die haar baby lang de borst gaf en waarvan ik dacht: nu nog altijd… Nu ik het zelf doe, weet ik dat de borst geven zoveel meer is dan enkel voeding. Waarom zou je je baby niet het allerbeste blijven geven als het je lukt en je er plezier aan beleeft? Sorry, ik snap je nu.

Sorry aan de miskraam-mama’s die hun ongeboren babies missen en waarvan ik dacht: dat kindje is er toch nooit écht geweest? Nadat ik 3 keer een positieve zwangerschapstest in m’n handen had, maar slechts 1 keer mocht bevallen, weet ik dat het kan. Sorry, ik snap je nu.

Sorry aan de kennis die naar een paragnost stapte omdat ze niet zwanger geraakte en waarvan ik dacht: jongens wat gaat dat helpen? Geen idee, en nog steeds niet maar als je wanhopig bent, probeer je alles. Een jaar later stond ik zelf voor zijn deur. Sorry, ik snap je nu.

Sorry aan de vriendin die een feestje afblies omdat ze moe was door de onderbroken nachten en waarvan ik dacht: get over it, hoe erg kan het zijn. Je vriendinnen zijn toch ook belangrijk? Ondertussen ben ik voorzitter van #teamnosleep. Sorry, ik snap je nu.

Misschien ook sorry aan mijn eigen mama. Sorry dat ik alles vroeger zo vanzelfsprekend vond. Sorry, ik snap je nu.

Sorry aan alle mama’s.

Wij (wens)mama’s verdienen alleen het beste en dus zeg ik tegen mijn oude ik: hou uw vooroordelen bij.

Slik ze in. Wacht tot je er zelf voor staat.

P.S. “Die andere mama’s doen ook maar wat!”

Lees meer op de blog van Nies.