Lieve meisjes van me
Wanneer ik een zoveelste nieuwsbericht over terrorisme zie binnenlopen, zucht ik. Alweer. Willekeurige onschuldigen op willekeurige plaatsen worden het leven ontnomen. Families en vrienden verscheurd door verdriet.
En dat komt binnen.
Het risico dat jullie het slachtoffer zouden worden van een terroristische aanslag is heel klein, en dat weet ik. Veel kleiner nog dan de kans dat jullie iets zou overkomen in het verkeer, dat jullie zouden getroffen worden door de bliksem of zouden verslikken. Een te verwaarlozen risico zelfs.
En dat weet ik.
Toch bekruipt me soms een irrationele angst. Een beetje zoals toen jullie nog heel klein waren en ik 's avonds in de slaapkamer ging controleren of er nog wel adem uit die lijfjes van jullie kwam. Oef. Ja, ze ademen nog.
Zoiets dus, maar dan erger.
Dat op een dag we - of andere mensen die we graag zien - ook zoiets zullen meemaken.
Jullie altijd beschermen? Dat kan ik niet. En dat wil ik ook niet.
Als ik jullie niet toelaat om af en toe een beetje ongelukkig te zijn of ook de vieze kantjes van het leven te leren kennen verhinder ik jullie ook om later wél gelukkig te worden.
Daarom wil ik niet geheimzinnig doen en niet meedoen aan verbergen. Dat er ook slechteriken zijn. Dat er oorlogen zijn. Dat er mensen zijn die haat zaaien.
Jullie iets meegeven? Dat kan ik wel. En dat wil ik ook.
De focus leg ik daarom voor jullie ook vaak op de positieve dingen die gebeuren. Ik wijs op de hulpdiensten na een aanslag. Mensen van politie, brandweer, het leger of 'gewone' burgers: er zijn véél helden. Mensen hebben zoveel kracht.
Er is veel liefde en warmte. Zoals de papa tegen zijn zoontje vertelde na de aanslagen in Parijs: "Zij hebben misschien wapens, maar wij hebben bloemen en kaarsen om ons te beschermen".
Mijn boodschap naar jullie, lieve schatten, is een boodschap van hoop. Als we samen hopen, dan zetten we iets in beweging. Angst zet mensen niet in beweging, het blokkeert. Het stuurt ons naar een wij-zij denken.
We blijven het leven leiden waarin geluk centraal staat. We doen dingen. Hele kleine dingen. Met elkaar. En met andere mensen die we graag zien. Samen.
papa
