Mama Lies blogt

10 dagen. Om voor het eerst papa te mogen zijn. Te kunnen zijn. Om ‘het’ te leren. En dat kleine meisje te leren kennen.

Negen maanden kon hij enkel vanop een afstandje toekijken. En, ok, ook wel wat voelen. Eens een vaag en raar zwart-wit-foto’tje zien. Maar zwanger zijn en bevallen, dat was toch wel echt mijn ding.

In de maanden tussen het plusje op de zwangerschapstest en het knippen van de navelstreng was hij het die me cracotten voerde, ’s morgens voor ik het bed uitrolde – want té misselijk om op te staan. Of m&m’s. ’t Stak soms zo nauw niet, zolang het maar binnen bleef. Hij was mijn chauffeur naar de doktersafspraken en hield m’n hand vast tijdens de epidurale. Terwijl hij z’n ogen wat afwendde, want zo’n naald bezorgt hem koude rillingen.

Hij las boeken. Probeerde wijs te geraken uit teentjes, een buik en een hoofd op de echo’s. Koos mee de babykleertjes en stak (met zeer veel geduld en doorzettingsvermogen) de meubeltjes van de kinderkamer in mekaar.

En toen onze dochter geboren werd, was hij in de wolken. Misschien meer nog dan ik. Voor mij was het allemaal wat verwarrend en ik heb lang naar mijn eigen/nieuwe plekje moeten zoeken. Maar hij was papa. Echt nu.

Gaf haar mee de eerste flesjes, zat met dat kleine wriemelende ding op bed en probeerde af en toe, en héél voorzichtig, al eens een klein handje in een mouw te steken. Onder het waakzame oog van mama en vroedvrouw.

Ik weet nog hoe zenuwachtig hij met ons naar huis reed. Zich bewust van de verantwoordelijkheid. En de onvoorwaardelijke liefde die hij voelde voor zijn dochter.

We deelden de nacht. Samen. Niet om beurt. Zochten samen naar de beste houding om zo’n mini-flesje te geven. Controleerden allebei even vaak of ze nog wel ademde. Want da’s soms toch echt moeilijk bij baby’s, dat oppervlakkige ademen en die ademstopjes. Maar wel normaal. Hebben ze ons toch verteld.

We stonden er samen.

Toch tien dagen lang.

Hij ging opnieuw aan het werk. Was nog even betrokken. Belde elk vrij moment. Kwam zo snel mogelijk naar huis en bleef samen met mij nachtbraker.

Maar ’t was niet hetzelfde.

Ik miste hem.

Hij miste ons.

Hij miste veel.

Dingen die niet zomaar konden ‘ingehaald’ worden na de werkuren. Of waarvoor een mondelinge ‘update’ volstond. De eerste keer dat hoofdje opheffen, of omrollen.

Of die ge-wèl-dig verdrietige huilbui die ik alleen gestopt kreeg door huid-op-huid-knuffeltijd. Het klankbord dat ik nodig had bij een kreuntje of een groeispurtje.

De band was anders. Ook nu nog. Ook al zijn ze twee handen op één buik, dochter en papa.

Het zou fijn geweest zijn om, als zo’n betrokken papa, toch echt wat langer dan tien volledige dagen bonding time met zijn dochter gehad te hebben.

Misschien kunnen we wel verschil maken voor al die papa’s die in de toekomst vaderschapsverlof krijgen. Tien dagen is kort. Te kort. Verdubbelen is een geweldige eerste stap. Wie weet waar kunnen we nog geraken.

Gezinsbond en Vrouwenraad bundelden hun krachten en zetten een online petitie op.

Meer handtekeningen, meer impact. We kunnen verschil maken.

Teken hier.

Volg Lies ook op Facebook.