"Zonen en dochters, het is toch heel apart. 2 kinderen met dezelfde opvoeding en toch een ander resultaat. Clichés die klinken. Mathis en Amélie kunnen niet meer verschillen van elkaar, elk zijn eigen aanpak, elk zijn eigen tips en tricks. Dezelfde waarden en normen en toch gaan ze er anders mee om. Mijn leven zou veel minder uitdagend geweest zijn zonder een jongen én en meisje." Mama Sabrina schrijft.
Knuffelbeer in huis
Een dochter hebben is een hele verrijking aan je leven, lijkt in niets op het krijgen van een zoon. Mijn kleine held heeft energie en kracht voor tien, ziet zichzelf als een echte superheld maar is de grootste knuffelbeer die je maar kan hebben. En in alles verschilt hij zo hard van de prinses euh boze heks euh Elsa die Amélie is.
Ieder spel dat je speelt met je zoon is gewelddadig, van vechtende piraten tot vuurspuwende draken en transformers. Een groot contrast met het lakken van nagels en het schminken van mijn prinses. Flexibiliteit is my middle name.
Als je je zin trouwens niet krijgt gebruik je die pas gelakte nagels. Die hebben meer effect dan de woede aanval van grote broer.
Bij Amélie moet alles stereotype roze zijn, een prinses zijn of liefst iets te maken hebben met Elsa (Elsa is our middle name de laatste tijd) en bij Mathis, hoe kan het cliché ook anders, gaan we voor blauw & rood & zorgen we dat er een superheld op staat.
Mathis staat te springen om shorts te mogen aandoen met zijn sandalen zodat hij die vervelende sokken niet moet aankrijgen in de ochtend. Amélie daarentegen wilt iedere dag een broek kiezen – gelukkig heeft ze er niet veel :-).
Beide krijgen ze wel een een crisis, meisjes gillen tot je oor pijn doen, gaan op de grond liggen en stampen met de voeten, jongens daarentegen kroppen hun woede op en barsten kordaat uit. Eens ze ontploft zijn is het weer weg, bij Amélie blijft het aanslepen. Drama queen in tha house.
Mathis is rechttoe rechtaan, wilt hij iets afnemen doet hij dat, Amélie is meer geniepig, doet dingen achter de rug en het gebeurt meer dan eens dat hij “uit het niets” aan het wenen slaat. Miss pokerface kijkt je aan met haar meest onschuldige blik.
Jongens zijn snel tevreden, mijn kleine Elsa daarentegen…
Bij de minste stoot of val gaat Amélie aan het wenen en lijkt de wereld op haar hoofd te vallen, Mathis blijft super stoer gaan. Tot er bloed aan te pas komt. Dan worden de rollen omgedraaid.
Jongens gaan niet tot het uiterste, ze proberen wel hun doel voor ogen te hebben maar durven afwijken van het pad, mijn kleine meid daarentegen … Of is dit ook iets erfelijks?
Mathis luistert en dat is een groot contrast met zijn zus.
Waarin zoon en dochter overeenkomen?
Beide weten maar al te goed wat ze willen en vooral wat ze niet willen
Als ze kattenkwaad kunnen uithangen zijn het de beste partners in crime
Mathis is een afwachter en Amélie vult hem dus perfect aan in onbekende situaties, waar zij hem over de streep trekt.
Beide zijn toppers in het zetten van de puntjes op de i, van wie zouden ze dit hebben?
En zo maken die 2 bengels mijn leven compleet en laten ze vooral mijn hartje een sprongetje sneller slaan. Met vallen en opstaan.
