Ik zat net nog te huilen - naast mijn huilende kind - op de grond. Het ging even niet meer. Na uren geween kon ik ook de tranen niet meer bedwingen. Af en toe wordt het even te veel en moet het eruit.
Nee, wij zijn absoluut niet gezegend met gemakkelijke kinderen. Het kan erger hoor, véél erger. Maar we zijn moe en trekken alles uit proportie. We hebben twee pittige boys. Stout? Nee… eerder… vermoeiend?
Je hebt je handen vol. Vanaf de geboorte zijn het allebei jongens die niet doorslapen, veel huilen en héél veel aandacht vragen. Soms denk ik dat het komt omdat ik bij beide zwangerschappen redelijk gestresst was. Ik ben een stresskip. Misschien daarom? Of de genen? Geen idee. Maar dat resulteert in al 9 maanden onderbroken nachten. Soms zelfs nachten waarbij we een uur beneden gaan zitten met Lex uit schrik dat Vince wakker wordt.
Maar goed… Twee pittige kinderen en maar één paar grootouders zorgt er ook voor dat we niet zomaar hulplijnen kunnen bellen wanneer het teveel wordt. Onze vrienden hebben ook allemaal twee kids. Ik ben mijn ouders ontzettend dankbaar dat ze elke week Vince opvangen en dat ze dit ook af en toe voor Lex gaan doen. Maar Vince is eigenlijk momenteel weer super braaf dus of hij er nu is of niet, we blijven gewoon slaaptekort hebben. Wat wél helpt is dat we natuurlijk even één iemand minder in de gaten moeten houden.
Maar goed, waarom zat ik nu op de grond te huilen naast mijn huilende kind, dat zo verwonderd was dat hij begon te lachen?
Ik lachte groen terug. Pittige kinderen versus weinig slaap zorgt ook voor stress in de relatie. Jammer genoeg zijn we beiden blijkbaar niet zo stressbestendig en werken we onze frustraties vaak op elkaar uit. Mijn vriend heeft het helemaal gehad met deze situatie en ik ben eigenlijk verdrietig . En weet je waarom? Omdat ik eigenlijk misschien ooit nog wel een kindje wil/wou en omdat dit absoluut niet aan de orde is voor mijn vriend. Moesten we nu twee gemakkelijke baby’s hebben gehad dan zou hij misschien niet zo denken. En weet je waarom nog? Omdat ik twee keer bij beide jongens het gevoel heb dat ik niet ten volle kan/kon genieten. Ik ben gelukkig en ik zien mijn kinderen uiteraard graag, maar we vallen heel vaak van die wolk af wanneer we weer uren in het gehuil zitten.
Lex is ook een beetje ziek, moet aërosollen (ook dat gaat langs geen kanten, uiteraard…Dan lees je van anderen dat hun kind in slaap valt van dat zoemende geluid, bij ons wordt er natuurlijk iemand hysterisch…) en krijgt ook nog eens tandjes door. Ik weet het, je zou voor minder huilen, het komt allemaal tegelijk. Ik gaf hem een badje, speelde met hem, gaf hem iets tegen de verhoging en de pijn en ik zag hem in zijn ogen wrijven. Ik dacht: die gaat goed slapen. Nee… BAM, ogen open, keel open en gaan. Wenen, anderhalf uur aan een stuk… tot hij uiteindelijk opgaf en in slaap viel.
Alles probeerde ik. Troosten hielp niet. Andere kinderen vallen in slaap op je schouder of worden rustig als je hen dicht bij je houdt. Lex niet… Hij spartelt. Niets is goed.
Enkel de wipper. Dank God dat dit uitgevonden is. Really….En het doet me pijn dat mijn kind op die momenten ook niet rustig wordt van gewoon bij mama te zijn. En ja hoor, ik ben echt heel rustig gebleven. Tot dat ene moment… dat ik meehuilde.
Maar goed. Ik heb geweend, de emoties zijn eruit en Lex ligt te slapen. Vince is ook in dromenland bij oma en opa…. en ik… ik hoop op een paar uur slaap.
