Met de handen eet ze vaak, ons meisje. Tot grote ergernis van papa en grootouders. Waarom ze dat toch deed, vroeg ik op een keer, na weer een uitgebreide discussie.
Het is dat bestek, mama. Als ik met een plastieken lepel eet, dan proeft het veel beter en metaal dat voelt ook zo… vervelend.
Onmiddellijk dacht ik aan de gratis Douwe Egberts mokken, die eens te vaak gewassen, me een metaalsmaak bezorgen, zelfs maar bij het vasthouden. Natuurlijk herkende ik haar probleem. Met de handen eten was haar eigen logische oplossing.
Wat als ik dan eens plastieken bestek voor jou klaar leg, als ik de tafel dek? Een geweldig idee, vond ze het. Waar we niet aan gedacht hadden, was de reactie van haar vriendinnetje, toen die bleef eten en nogal lacherig reageerde op het felgekleurde plastiek, dat ik zonder na te denken had klaar gelegd.
Zo gênant mama, gekwetste blik. Oeps, aiai, sorry, sorry.
De gekookte groentjes vallen ook in dezelfde categorie. Ze eet ze niet. Enkel rauwe worteltjes, komkommer, paprika, bloemkool, radijsjes en nee geen tomaat want dat prikt in de mond. Dus maak ik regelmatig broccoli-, courgette- en ja ook tomatensoep, want dat lust ze dan weer wel.
Lastig is het niet meer, ik ben eraan gewend. “En als je dan eens een hapje gaat eten?” hoor ik je al denken. Mevrouw gaat heel graag op restaurant, zolang haar gerechtje maar op het menu staat. Iets zonder gekookte groentjes en dat je met je handen mag eten, niks beter volgens haar, dan een lekkere croque uit het vuistje. :)
Mama Ruth
