"Ik had er een 3e dochter voor nodig om de idee dat 'kinderen altijd alleen moeten slapen' en 'in het ouderlijk bed van ouders geen kind thuis hoort' te kunnen loslaten." Dat schrijft mama Nessie.

Mijn jongste was van in het begin het spreekwoordelijke ik- blijf- voor eeuwig- aan- mama's been/borst- geplakt -kind. Ze heeft amper in haar parkje of wieg gelegen overdag. Ze was altijd bij mij, dronk gretig moedermelkje en alles was heel duidelijk tussen ons. Ik was haar mama, ik kon haar troosten, voeden, kalmeren, helpen slapen. Naar haar toe heb ik ook nooit in angst gezeten of ik het wel goed deed. Het ging gewoon vlot, er was en is tussen ons een sterke, vredige, warme liefde van mij naar haar en van haar ook naar mij.

> lees verder onder de foto

Ze moeten toch zelfstandig worden?

Dat was wel anders met haar oudere zus, mijn huilbaby. Ik wist niet wat ik fout deed, het was een liefde hartverscheurend groot en intens, maar ik twijfelde zo hard aan mezelf en ik leek haar maar niet te kunnen troosten. Ik wou het TE goed doen, denk ik: met strenge regeltjes en alles wat ik vooraf bedacht had over wat een degelijke consequente opvoeding was. Maar dat werkte gewoon niet. Het was als een tang op een varken. Tot ik steeds meer leerde ontspannen en loslaten. Dat hielp me enorm zeker toen de jongste dochter erbij kwam. Ik kon immers spontaan inspelen op haar behoeften, zonder al te veel gevangen te zitten in mijn idee van 'consequent opvoeden'1 van de dingen die ik heb losgelaten was dus de waangedachte dat ik mijn kinderen onzelfstandig maak als ik ze niet leer om ALTIJD alleen te slapen.

Slaap je al?

Af en toe kruipen ze nu tussen ons in, die dochters van me. Of ga ik naast hen liggen na een nachtmerrie of als ze ziek zijn. Mijn jongste is daarin de beste reclame: hoe ze haar handje op mijn wang legt en streelt, hoe ze mijn hand vastklemt in haar knuistje alsof ze wil zeker zijn dat ik bij haar blijf, hoe ze onverwacht kusjes op mijn voorhoofd drukt als ze denkt dat ik slaap -terwijl ik gewoon keihard mijn ogen dichthou in de hoop dat ze indommelt. Absoluut vertederend ! Dan neem ik er graag haar stampende beentjes en nachtelijk gewoel bij. Want ja, echt slapen naast 1 van onze vrijgevochten dametjes zit er meestal niet in. Zo'n warm lijfje dat vol vertrouwen tegen me aanligt, het is heerlijk ! Dan lig ik daar met tranen in mijn ogen, vol dankbaarheid en liefde te genieten van mijn hummeltje. Een paar momenten intens geluk die het ongemak van de nachtelijke onderbrekingen wegvagen...telkens opnieuw.

Ouders opvoeden

Sindsdien mag het dus wel 'samen slapen met mama en/of papa', ze maken er geeneens misbruik van onze 3 dochters.En sindsdien is het voor ons ook geen probleem als de 3 zusjes allemaal willen samen slapen, zelfs al hebben ze elk hun kamer. Zij vrolijk, wij blij en het voelt echt voor ons gezin als helemaal ok. Mijn angst dat ze niet zelfstandig zouden kunnen zijn daardoor, bleek overigens volkomen ongegrond. Als er 1 kind super zelfredzaam en zelfstandig is, dan is het wel onze jongste die nochtans heel veel nood aan veiligheid en nabijheid heeft van ons. Ik heb zelfs de indruk dat het net door het invullen is van die diepe behoeftes, zij zo zelfstandig is geworden. Of hoe kinderen dus gewoon ook hun ouders 'opvoeden', soms :D

Benieuwd naar wat de dieperliggende behoeften van je kind zijn ? Op zoek naar hoe je wat je zelf echt belangrijk vindt kan realiseren, zonder jezelf weg te cijferen voor je kind? Sluit aan bij de lezing die Nessie geeft over verbindende communicatie met kinderen.