Op babybezoek gaan: oh, zo leuk! Een schattig baby'tje zien, veel oh’s en ah's, veel lachende gezichten en wie weet het kleintje ook even kunnen vasthouden en knuffelen, zalig toch?
Zo dachten wij althans dat de babybezoekjes bij ons zouden verlopen, toen onze meid een kleine maand oud was. Bij de mensen die ze al meermaals gezien had en bij wie ze al een veilig gevoel had was dat inderdaad het geval, maar voor de vele spontane andere bezoekers verliep het net iets anders…
Als klein baby'tje kon iedereen ons meisje wel even vastnemen, zolang ze sliep tenminste. Zodra ze wakker werd en doorhad waar ze was, startte de huilbui. Eenmaal terug in de veilige armen van mama of papa, stopte het wenen soms gelukkig vrij snel. Andere keren waren zelfs die veilige armen niet voldoende en had ze wel wat meer tijd nodig om terug tot rust te komen. Naarmate ze ouder werd, werd dat wenen gelukkig minder en minder, maar nog steeds bleef en blijft ze erg op haar hoede bij anderen.
>> lees verder onder de foto
Dat zorgt dan soms ook voor 'pijnlijke' momenten want ja, iedereen wil niets liever dan dat kleine schattige meisje te overladen met knuffels en liefde. De teleurstelling op de mensen hun gezicht is dan ook groot als dat niet 'beantwoord' wordt. Ook voor ons als ouders was dat soms erg moeilijk. Heel vaak hadden we de drang en de neiging om het ‘gedrag’ van onze dochter te willen verantwoorden ('Het ligt niet aan jou hoor. Ze bedoelt het niet zo. Ze heeft vast honger’). Maar ons meisje heeft gewoon tijd nodig en kijkt liever even de kat uit de boom vooraleer ze anderen (letterlijk) toelaat dichtbij te komen.
Gaandeweg leerden we hier samen mee om te gaan. De ene keer verliepen nieuwe ontmoetingen super, en de andere keer weer net iets minder. Maar het belangrijkste dat we uit deze situaties geleerd hebben, is haar niet te pushen. Hoe meer we een bepaald gedrag wilden forceren, hoe heviger het verzet.
De dag van vandaag nemen we ons madam al op de arm vooraleer ze nieuwe mensen ontmoet. Wanneer ze aangeeft dat het oké is, zetten we haar neer en laten we haar op haar gemakje verkennen en spelen. We vragen dan ook aan bezoekers om haar even met rust te laten en te wachten tot zij naar hen komt. Onze verbazing en blijdschap was dan ook enorm groot toen dat een eerste keer lukte! Ze had een klein uurtje nodig om anderen toe te laten. Dat was een mega-overwinning, zowel voor haar als voor ons. Nu we beter weten wat onze dochter nodig had en heeft, verlopen de contacten met nieuwe mensen eindelijk meer ontspannen en stressvrij.
We weten nu dat onze dochter geen 'schootjeskind' (van schoot tot schoot of arm tot arm) is en dat ze dat ook nooit zal worden. En dat is oké. Voor ons is ze perfect zoals ze is.
Stephanie werkt met kinderen, gezinnen en volwassenen. Je kan haar website bezoeken of haar volgen op Facebook.
