top of page

Mama heeft een grizzly in haar hoofd

Nele Reynders (39) is mama van twee en kampt met een psychische kwetsbaarheid. Ze schreef een kinderboek hierover en we konden haar interviewen over haar leven.


Wie is Nele Reynders?


Ik kwam uit een creatief, erg progressief nest. Mijn nonkel, tante en mama waren erg kunstzinnig. Dat heb ik naast mijn kwetsbaarheid, dus ook overgeërfd maar dat talent is helaas nooit, althans toen niet, ontwikkeld. Niet alleen omdat er amper academies in de omgeving waren, waar ik grootgebracht werd. Maar ook omdat er weinig betrokkenheid van ouderzijde kwam. Het was een vicieuze cirkel, mijn ouders hadden zelf hun kwetsbaarheid waardoor zij zelf niet sensitief responsief of adequaat op mij konden reageren. Zij waren kind van hun tijd...


Hoe verliep je kindertijd?


In de klas was ik vooral een dagdromer, dat zag je ook aan mijn punten. Ik hoorde in de sociale structuur op school nergens bij. Altijd ergens die vreemde eend, was ik. Vaak kreeg ik negatieve commentaren op rapporten, in klasschriften, huistaken, toetsen.Het leek alsof ik nergens goed in was. Mijn negatieve zelfbeeld werd geactiveerd.


Op de koop toe, gingen mijn ouders uit elkaar toen ik tien jaar was. Halsoverkop diende ik in het midden van het 5e leerjaar te veranderen van school. Het PMS, het voormalige CLB suggereerde om me naar het beroepsonderwijs te laten doorvloeien. Een droom om turnleerkracht te worden spatte uit elkaar. Er werd geen rekening gehouden met de context. Op korte termijn was dat een goede oplossing. Echter, op lange termijn zou dat een heel erg strategisch slechte zet zijn…


Tijdens mijn tienerjaren bloeide ik tijdelijk open. Ik had het gemakkelijk op school, wel heel gemakkelijk.Het was een vernedering aan mijn persoon. Het nestelde zich in de diepte. Ik had altijd het gevoel om onder mijn niveau te presteren en werd klaargestoomd voor de sociale sector.

Het negatieve zelfbeeld groeide gestaag verder en begon ingeslepen patronen te maken, waar ik niet snel van af zou raken. Ik werd een autodidact en leefde tussen de conventionele maatschappijstructuren of anders genoemd ik wandelde naast de geijkte paden. Zo deed ik twee jaar verpleegkunde A2, één jaar kleuteronderwijs. Volgde ik woord, toneel, mixed media, daarnaast Frans en afstandsonderwijs. Het bewijs dat ik een chaotische geest was, niets volhield. Wat ooit een zwakte was , werd een sterkte. Tijdens 'mijn journey' , zorgde ik voor mijn geestelijke gezondheid. Ik ging naar het JAC en geestelijke gezondheidscentra.


Op mijn achttiende ging ik thuis weg. De situatie thuis was onleefbaar met een heel wispelturige moeder. Ik zocht een studio en dopte voortaan zelf die boontjes, terwijl ik studeerde of beter gezegd pogingen deed tot...


Wanneer kwam je voor het eerst in aanraking met de psychiatrie?


Dat was op m’n 26ste. Sneller was ik weg dan dat ik aankwam. Ik kon geen duurzame relaties opbouwen omdat ik een belangrijke ouderfiguur miste waaraan ik me kon spiegelen.

In 2009 werd ik noodgedwongen terug opgenomen. Daar heeft men verschillende tests gedaan, waaruit bleek dat er kenmerken van ADHD waren. In het ziekenhuis waar ik verbleef is men voorzichtig met het stellen van diagnoses maar op het spectrum van aandachtsstoornis ben ik op die as ergens terug te vinden.


Verder leef ik -net zoals Fleur Van Groningen- zonder filter. Dit werd wel duidelijk gesteld. Wat wil zeggen dan ik hooggevoelig ben en ook contextueel psychotisch kan worden. Met enige medicatie, is dit goed onder controle te houden.


Nu kan ik mezelf plaatsen en kaderen. Therapie heeft me erg veel inzicht bijgebracht en heeft me op een constructieve manier me verder laten ontwikkelen. Daar heb ik talenten (her)ontdekt. Zelf ben ik heel psychoanalytisch geworden en kan ik mezelf als ervaringsdeskundige zien. Het heeft me wel een half mensenleven gekost om het verleden diepgaand te verwerken en een negatief zelfbeeld om te buigen naar een positief.


lees verder onder de foto

Wat neem je mee uit je verhaal?


Ik kan met klem zeggen dat talenten ondergewaardeerd worden en beter en meer gekoesterd zouden moeten worden. Zeker het onderwijs heeft aandeel hierin. Ook vind ik dat kennis overroepen is in onze maatschappij, dat o.a. emotionele intelligentie en andere creativiteit heel erg in een hoekje worden gedrumd.


Ik kom moeilijk tot mezelf in deze kennis-en informatiemaatschappij. Ik pleit voor vertragen, verdieping, verbinding en duurzaamheid.


Verder raad ik iedereen aan om naar een therapeut te gaan, omdat zij je begeleiden tot een zelfbewust persoon. Zij geven handvaten en tools mee die geestverruimend kunnen zijn. De maatschappij zou er warmer en liefdevoller uitzien, als iedereen zichzelf in vraag zou durven stellen en aan introspectie zou doen. Mensen zijn van hun natuur vervreemd.


Je bent zelf mama geworden.


In 2011 heb ik mijn dochter op de wereld gezet en in 2014 mijn zoon. Omwille van het feit dat ik nu en dan uit de race moet stappen en dat ik niet altijd beschikbaar ben voor m'n kinderen als ik het lastig heb, maakt dat ik een kinderboek wou maken. Zodat zij dit alles aan de hand van dat boek, onze familiecontext meehebben.


Zodat zij weten vanuit welk nest we komen. De rat-race; het tempo, de snelheid van onze samenleven wil ik trachten compatibel te maken met ons tempo. Dat is de grootste uitdaging, naast een voorbeeldfunctie voor mijn kinderen zijn. Het is niet als je een psychische kwetsbaarheid hebt dat je niet kan functioneren. Ik wil hen tonen hoe het anders kan. Dat je niet noodzakelijk een job van 9 to 5 hoeft te hebben. Dat er zoveel vormen van gezinnen bestaan. Dat jij als mens invloed kan uitoefenen op je omgeving. Dat je niet noodzakelijk geleefd hoeft te worden maar dat je een aandeel in het verhaal hebt. Die boodschap wil ik hen in het leven meegeven.


Had die psychische kwetsbaarheid ook effect op hoe je als moeder in je gezin stond?


Ook mijn zoon en dochter zijn prikkelgevoelig, dat kan haast niet anders in een hollende informatiemaatschappij. Die kwetsbaarheid heeft zeker een invloed op mijn functioneren gehad in mijn moederrol. Ik voelde me vooral falen. Tekort schieten aan mijn kinderen hun noden en behoeften. Mijn kinderen kunnen langs de andere kant wel starten waar ik eindigde. Mijn levenswerk, mijn huiswerk heb ik voor hen gemaakt. Zo zijn we vervlochten met elkaar in het leven. Hoe mooi kan dat zijn?


Je hebt een kinderboek gemaakt, waarom precies?


Ik hoop dat mijn kinderboek ‘Mama's Grommende Grizzly’ als opstap kan gebruikt worden in de (geestelijke) gezondheidszorg, waardoor kloven met bruggen kunnen gedicht worden. Het boek gaat over een laag zelfbeeld en hoe dit de kern van een psychische kwetsbaarheid kan raken.


Waarom hanter je het beeld van een grommende grizzly?


De beeldspraak op zich spreekt tot de verbeelding. Het moest ook iets zijn dat ergens angst in boezemt maar tegelijk ook een aaibaarheid heeft. Die beer heeft het allemaal. Hij kan erg grommen in mijn hoofd maar ter zelfder tijd, leer ik samen leven met hem. Hij is haast een levensgezel. Ik kruis de vingers om een uitgever te kunnen vinden, die met dit concept in zee wil. Er is zoveel nood aan dit aanbod, want ergens weet ik dat ik niet alleen ben.


Interesse in het boek? Contacteer Nele.


Comments


bottom of page