Zorgeloos samen genieten in de Zwitserse bergen

Alles stond klaar. Maar dit keer voelde het anders. Niet zomaar een vakantie, maar een reis die ik bijna niet gehaald had. Drie dagen eerder lag ik nog in een ziekenhuisbed: infuus, complicaties na een ingreep, vooral veel onzekerheid. Ik wist niet of ik deze reis zou kunnen maken, en eerlijk gezegd had ik me er bijna bij neergelegd dat mijn gezin zonder mij richting de bergen zou vertrekken.

Een onverwachte start

Zij waren al onderweg naar Zwitserland, terwijl ik achterbleef met een rugzak vol spullen, gevoelens én nog een last-minute emotiewerkboekje dat ik op de post deed.

Het contrast kon bijna niet groter zijn: van witte muren en piepende toestellen naar het moment waarop ik eindelijk zelf het vliegtuig instapte.

Na de vlucht volgde nog een treinreis door schilderachtige landschappen. Bergen die leken alsof iemand ze met Photoshop extra scherp en indrukwekkend had gemaakt. Alsof Zwitserland me zachtjes welkom fluisterde.

Thuiskomen in de bergen

Toen ik aankwam, voelde ik het meteen. De lucht was anders. Frisser. Vrijer. Alsof elk ademhalingsmoment een stukje spanning wegblies. En in de verte hoorde ik kinderstemmen. Mijn gezin. Mijn kinderen die al speelden, lachten, zich meteen thuis voelden in een omgeving die zo vanzelfsprekend op gezinnen als het onze afgestemd leek.

We verbleven in Flims, in een hotel waar alles tot in de puntjes geregeld was. Het voelde bijna onwerkelijk hoe vertrouwd het aanvoelde, midden in de Zwitserse bergen. Een plek die helemaal afgestemd was op Vlaamse gezinnen. Het gaf onze kinderen meteen een gevoel van veiligheid en thuiskomen.

Kinderen in hun element

Voor elk kind was er een eigen clubje met leeftijdsgenoten. Terwijl wij genoten van een koffie op het terras of samen een wandeling uitstippelden, konden zij knutselen, spelen in het bos of zelfs mee op een aangepaste hike. Het waren geen “vreemde” animatoren, maar jonge begeleiders die net zo enthousiast en vertrouwd klonken als thuis – 100% Belgisch, en dat gaf ons een enorme rust.

En dan het eten. Het buffet was niet alleen uitgebreid, maar ook nog eens bereid door een Belgisch keukenteam. Het klinkt misschien banaal, maar weten dat je kinderen altijd wel iets lusten, dat er zelfs voor de kleinsten een apart buffetje klaarstaat, maakt zo’n verschil. Geen discussies, geen hongerige buien na een lange dag. Gewoon gezellig samen aanschuiven, kiezen, proeven, genieten.

Puur plezier in de natuur

Onze dagen vulden zich moeiteloos. Er waren uitgestippelde wandelroutes die je alleen kon doen of samen met een gids en andere gezinnen. Soms kozen we voor de rust van met ons viertjes onderweg zijn, soms voor de gezelligheid van een groep. Net wat paste.

Een van de mooiste momenten was de bootjeswandeling. De kinderen knutselden elk hun eigen bootje van schors en takjes en lieten die vervolgens meedrijven in een kabbelend bergbeekje. Vol spanning renden ze erachteraan. Zo eenvoudig, zo puur, dat ik er stil van werd. Het waren die kleine dingen die me het meest raakten: zien hoe kinderen helemaal opgaan in een spel dat geen scherm nodig heeft, enkel natuur en fantasie.

Andere dagen namen we de kabelbaan naar boven, en vertelde ik – soms tegen hun zin – weetjes over de boomgrens of de steenarend. Het hoorde erbij, dat mengsel van verbazing en lichte verveling. Maar boven wachtte altijd een uitzicht dat je even helemaal stil maakte.

En dan was er de Caumasee. Een parel midden in het bos, met glashelder, groenblauw water. We vingen visjes, bouwden dammetjes en zwommen tot de zon onderging. Ik keek naar mijn kinderen, die giechelend het water in en uit doken, en dacht: dit is het. Dit is de kern van waarom we dit doen.

De luxe van eenvoud

’s Avonds was er de luxe van eenvoud. Samen een spelletje Monopoly in het salon, of een aperitiefje voor het avondeten. En later, wanneer de kinderen boven sliepen, konden we nog wat blijven zitten in de bar. Zonder onrust, want de schoentjesdienst luisterde mee aan de deuren waar schoentjes stonden en gaf een seintje als er iets was. Het klinkt klein, maar dat vertrouwen en die zorg maakten alles lichter. Geen gepuzzel, geen stress, geen gedoe. Gewoon zorgeloos samen genieten.

Wat echt telt

Voor ons betekende dit ook: kunnen ademen na een zware periode. Kunnen ervaren dat je niet alles zelf moet regelen, dat je mag loslaten omdat er al zoveel voor je geregeld is. Dat is misschien wel de grootste kracht die ik hier ontdekte: dat je als ouder niet alles in handen hoeft te houden om je kinderen gelukkig te zien. Soms mag je leunen op de organisatie, op de zorg en de structuur die er is. En daardoor ontstaat ruimte. Ruimte voor echte aandacht, voor spel, voor stilte, voor lachen.

Twee keer heb ik gedacht: wat een cadeau dat Intersoc dit mogelijk maakt. Want het is meer dan een reisorganisatie. Het is een omgeving waar je als ouder mag thuiskomen, waar je kinderen zichzelf kunnen zijn en waar je samen herinneringen bouwt die verder reiken dan die ene zomer.

Dankbaarheid in de bergen

Nu ik terugkijk, voel ik vooral dankbaarheid. Voor de bergen die me welkom fluisterden, voor het frisse water van de Caumasee, voor de lachbuien tijdens Monopoly en de pure eenvoud van een zelfgemaakt bootje in een bergbeekje. En voor de wetenschap dat je soms, na een moeilijke periode, precies dat krijgt wat je nodig hebt: een plek waar alles geregeld is, zodat jij enkel hoeft te zijn.

Dat is voor mij de essentie van een familievakantie: zorgeloos samen genieten, even niets moeten, en alles voelen. En precies dat hebben we hier gevonden.