Hoe is het om een kleinkind te hebben dat in het buitenland woont?
Onze dochter, schoonzoon en kleinkind wonen in het buitenland. Ons eerste kleinkind Flor, is acht maanden geleden geboren in Qatar. Elf dagen na zijn geboorte gingen we op kraambezoek. Een overweldigend gevoel: eindelijk ons kleinkind zien, ruiken, vasthouden. Ook al wist ik dat hij drie maanden later naar België kwam, het afscheid viel me zwaar, voelde dubbel, blij maar ook een gemis.
Telkens als Flor in België is heb ik het gevoel: eindelijk hem weer vasthouden, knuffelen en moeke-dingen doen. De momenten dat hij komt kan ik niet wachten, voel het ook in mijn lijf.
Als hij teruggaat schakel ik ergens een kleinkind-vasthoud-knuffel-knop uit. Dat zorgt ervoor dat ik de draad snel weer kan oppakken. Enkele dagen voor ik hem terugzie springt het knopje weer op en is het aftellen naar zijn komst.
Als ik aan hem denk ben ik ontroerd en blij en zijn mijn tranen moeilijk te bedwingen. Maar het lukt me wel om ze te bedwingen als ik aan onze momenten samen denk.
Gelukkig is er skype! De reactie die ik van iedereen hoor als ik over mijn kleinkind spreek. Ja gelukkig, maar het is niet hetzelfde denk ik dan als zijn stemmetje in ons huis en alles wat hij meebrengt. Skypen doe ik dan ook als Flor wakker is. Mijn ogen geplakt op het scherm, met hem praten en zien of hij zijn moeke toch herkent…
Ik hou mezelf voor als Flor nog wat groter is dat we de nachtjes slapen samen aftellen en dat ik duizend natte kusjes van hem haal op de momenten hij bij ons is.
Hoe mooi is het toch om moeke te zijn, ook al is het meestal skype-moeke!