Zaterdag
9u00
Eindelijk is voor Siebe hét moment aangebroken. Vol spanning hijst hij zijn rugzak op zijn rug en wandelt hij al volop glunderend met me naar de auto. En weg zijn we… voor onze allereerste natuurexpeditie.
Nauwlettend wordt de gps in het oog gehouden, het aftellen van de resterende tijd is dan ook de hoofdactiviteit van Siebe gedurende deze autorit. Een 50-tal minuten later arriveren we op de locatie waar het avontuur kan beginnen.
10u00
Alle papa’s en kinderen zijn gearriveerd en expeditieleider Mike heet ons allemaal welkom. De kinderen worden op pad gestuurd om survivalpakketten te zoeken. De jeugdige groep slaagt de handen in elkaar en in team trekken ze het terrein op. De papa’s krijgen ondertussen elk een vishengel en vervolgens de instructies om dat dekselse haakje aan te brengen. Een paar keer uitwerpen bij wijze van oefening moet dan ook volstaan om het zo dadelijk aan onze kids over te brengen. Die zijn na een klein halfuurtje zoeken bijna klaar met hun speurtocht.
11u00
Het eerste adrenaline-moment is bij de kinderen nog maar net verdwenen of daar is het volgende wow-moment al. ‘Dat is een mooie vishengel. Mag ik die eens vasthouden?’ En daar gaan ze… Als volleerde vissers werpen ze alle zeven hun hengel in het water en dan ophalen maar. In een mum van tijd worden tien mooie forellen bovengehaald. De trots straalt op ieder kind z’n gezicht. De expeditie is nog maar net begonnen en nu al is duidelijk dat het fantastisch gaat zijn.
12u00
Met de buit onder de arm en volgesjouwd met pak en zak trekken we vervolgens het bos in op zoek naar een geschikte kampeerplaats. Als echte kampeerders zetten de kinderen met behulp van de papa’s de tenten op, de ene al wat sneller en eleganter dan het andere. Mike heeft als een echte 'survivaller' zijn tent in de wagen laten liggen. Een schuinhangende boom en allerhande takken moeten de nodige beschutting bezorgen voor de komende nacht. Alsof we mekaar allemaal kenden, beginnen we daarna met wat groepstaken. Sommigen gaan op zoek naar hout voor een kampvuurtje, anderen beginnen de gevangen forellen te kuisen. Op aangeven van Mike worden er enkele forellen netjes gefileerd, de andere worden vakkundig ontdaan van ingewanden.
13u30
Iedereen klaar? Ok, dan trekken we er op uit… dieper de natuur in. Tja, ’t is tenslotte een natuurexpeditie. De groep is enorm gemotiveerd. Hiervoor zijn we naar hier gekomen, weg van tablet, laptop en playstations. Een wandeling naar de mooie bossen enkele kilometer verderop. Onderweg krijgen we van Mike uitleg over materialen die handig kunnen zijn op een survival-tocht als de onze. Eerst en vooral het verzamelen van ‘droog’ materiaal om vuur te kunnen maken. Niet echt vanzelfsprekend in dit seizoen, tenslotte had het de voorbije dagen redelijk wat geregend. Maar onze leider zou geen expert zijn, moest hij niet genoeg vinden om mee verder te kunnen. Raar, daar waar wij als leken gewoon verder wandelen, schiet Mike plots de berm in om wat berkenschors of droge plantenpluizen op te pikken. Maar ook eetbare planten en bloemen worden aangeduid, geproefd en meegenomen voor de avondmaaltijd.
In de bossen gaan we op zoek naar sporen van herten en misschien wel everzwijnen. Aan het Bultven worden er massaal sporen gevonden en meteen worden de plannen gesmeed om ’s anderendaags ’s morgens de dieren te komen spotten. De kinderen leven zich echt uit in het bos en gaan op zoek naar nog meer dieren en het ongelooflijke is dat ze ze nog vinden ook. Eerst een muis, die jammer genoeg net te snel is om te pakken te krijgen. Maar een vijftal alpenwatersalamanders en een kikker kunnen wel gevangen worden. Na het bestuderen ervan worden ze uiteraard terug vrijgelaten in hun natuurlijke omgeving, waarna de terugtocht naar het kamp wordt aangevat.
16u30
Terug aangekomen bij onze tenten worden de survivalpakketten geopend en beginnen we allemaal met het maken van een vuurtje. Lucifers en aanstekers zijn uit den boze. Een zwavelstick en een mes moeten zorgen dat het gesprokkelde droge materiaal wordt aangestoken. Veel gezucht en geblaas is er te horen, net alsof het niet overal goed schijnt te lukken. Maar uiteindelijk lukt het iedereen om nog voor het vallen van de duisternis zijn vuurtje aan te krijgen. Het verwarmen, voor zover dit nog nodig is, het koken van de ravioli en het bakken van forel en brood kan beginnen. Eten met de handen, “voor één keertje mag het hoor”. Dat hoort erbij, we zijn tenslotte op survival.
21u30
De avond valt snel en de tijd gaat precies nog veel sneller. Duidelijk een teken dat we een leuke tijd beleven. Half 10, meestal de tijd dat onze kinderen zeuren als ze naar bed moeten. Maar nu, nee hoor, niets daarvan. Iedereen kruipt één voor één in zijn tentje en al snel zijn het enkel een aanwezige uil en enkele hanen in de buurt het enige die we nog horen. De eerste dag van onze expeditie zit erop… genoeg stof om bij weg te dromen en te verlangen naar het vervolg op zondag.
Zondag
06u15
Hoewel het geen verplichting is, loopt de wekker toch zachtjes af. Ook nu geen gezeur te horen bij Siebe, hij wil en zou opstaan om terug naar het bos te trekken. Snel wat kleren aan en de tent openen. En dan wordt het even stil. Tesamen kijken we de donkere leegte in, recht naar de maan en de sterren. Stil zitten we naast elkaar, genietend van het uitzicht, genietend van de stilte. In de andere tenten zie je ook het licht aangaan en enkele schimmen zie je door het struikgewas reeds vertrekken. En dan doen wij dus ook. Mike is ondertussen het vuur weer aan het aanwakkeren en verlangt duidelijk naar een tas koffie. Stilletjes verlaten we het kamp en wandelend naast de eerste vroege wedstrijdvissers gaan we op stap voor onze dieren-spotting. Aangekomen aan het ven zoeken we ons een geschikte plaats en het wachten kan beginnen. Daar waar we in onze normale leefomgeving gek zouden worden van het wachten, daar is het nu de normaalste zaak van de wereld. Noch papa, noch kind, vinden het erg, en als we een tijdje later onze schuilplaats verlaten om terug te keren naar het kamp en is er ook geen geklaag dat we spijtig genoeg geen dieren hebben kunnen spotten.
9u00
Terug aangekomen wordt er meteen voor het ontbijt gezorgd en hoewel we de eerste dag méér dan genoeg gegeten hadden, toch was de honger bij velen aanwezig. Op het menu… boterhammen met choco én … jaja… spek met eieren. Op zich al een heerlijk ontbijt, maar zo midden in het bos, klaargemaakt op een kampvuur… de maaltijd wordt plots verheven naar een culinair hoogstandje. Er wordt genoten, dat zie je ook nu weer, bij de kinderen, bij de papa’s en ook bij Mike. Hij had voor deze dagen een tijdschema opgesteld, een schema waar niets van terecht is gekomen. Maar het feit dat iedereen zo actief bezig was en genoot, was voor Mike meer dan genoeg.
11u00
De geplande activiteiten zitten erop en voor diegene die het wensen, mogen we nog gaan vissen. En in feite kan je het al raden … niemand die aan de tent blijft zitten. Alle kinderen willen hun nieuwe hengel, want deze mogen ze houden, nog eens uitproberen. Op een kreekje worden nog flink wat lijntjes uitgegooid en het feit dat er geen enkel baarsje wordt gevangen, kan de pret niet derven.
12u00
De expeditie zit erop. Alle tenten zijn ondertussen opgedroogd door het warme herfstweer en alle spullen worden netjes terug ingeladen. Met een pak nieuwe ervaringen en een méér dan voldaan gevoel stappen we in de auto en rijden we terug naar mama en de zussen.
“En Siebe, was het leuk?”
“Ja! Alleen … ik was nog graag enkele dagen langer gebleven”
Een geslaagd experiment dus dat ik samen met mijn zoontje heb beleefd. Een schitterende ervaring...
