Een ontspannen vakantiedagje. Het beste moment om mijn kinderen te observeren en stiekem ook een beetje mezelf.
We zijn na een zoektocht naar baguettes voor onze picknick - inclusief jacht op de rijdende bakker - aan het eerste het beste grasveld met tafel gestopt, want 'de buikjes doen erg pijn'. Er horen tot onze verbazing bij het heuvelig grasveld ook klimspeeltuigen en een strand en een meer (!).
Waar zullen we gaan zitten?
Zoals gewoonlijk neem ik plaats daar waar ik het beste overzicht heb en me goed voel. In een restaurant is dat dus daar waar ik iedereen in het oog kan houden en tegelijkertijd de uitgang in het vizier heb, liefst aan een raam en weg van bij het activiteitencentrum (toog, keuken, bestek). Als het een tafel is voor een groep, dan liefst zoveel mogelijk weg van het midden (kan ik makkelijk weg en minder mensen om emoties van op te slorpen), maar ook weer niet volledig aan het uiteinde want dan kan ik de gesprekken onvoldoende volgen. Dat lijkt een hele waslijst, maar in relateit duurt heel het keuzeproces amper 2 picoseconden en gaat het gaat voornamelijk onbewust.
Ergens op een open plek - zoals hier - waar het heel rustig is, heb ik minder de drang om de uitweg te zien, dan kies ik steevast voor het zicht dat me ontspant.
Ik ga dus met mijn rug naar de andere picknickers zitten, ogen gericht op het meer... Mijn man en de oudste, beiden niet hooggevoelig, gaan zonder aarzelen aan de overkant zitten. Voor hen heeft de zitplaats weinig effect op het al dan niet geslaagd zijn van de lunch.
Ik begin de broodjes te smeren, bekertjes worden bovengehaald, kaas, kinderstemmetjes vragen om hun favoriete beleg en een sapje... Midden in de drukte, net als de buit wordt verdeeld merk ik iets klein op bij HSPeetje (hooggevoelig sensation seeker), maar oh zo veelbelovend. HSPeetje zet zich bij papa en de andere kids op het bankje, maar draait zich dan om. Dromerig staart HSPeetje naar het kabbelende water van het meer, met de rug naar iedereen aan tafel...
Do you speak Vlaams?
De anderen zijn enthousiast aan het vertellen wat ze allemaal nog gaan doen, maar HSPeetje neemt de tijd om te ontspannen even. Dan staat HSPeetje op, broodje in de hand en loopt in zichzelf gekeerd op blootje voetjes de strandlijn af, rustig de boel verkennend. Na een tijdje lijkt HSPeetje voldoende gewend te zijn en schiet in de gebruikelijke durfal-modus: acrobatische kunstjes uithalen aan de klimrekken voor iedereen die het wil zien. HSPeetje schrikt er niet voor terug een gesprekje aan te knopen met de lokale kids, of die nu een andere taal spreken of niet.
Heel het tafereeltje treft me op een diepe manier: mijn extraverte, temperamentvolle, assertieve HSPeetje die momenten van wennen, aanpassen en rust nodig heeft en deze instinctief voor zichzelf creëert.
Het leert me veel over hoe ik HSPeetje die momenten kan gunnen en respecteren, misschien ook stimuleren als het even wat tegenzit. Het leert me veel over mezelf... weeral.
