Kinderen rouwen in stukjes
 

Ze laten maar toe waar ze op dat moment klaar voor zijn. Het kan zelfs zijn dat je in het begin niets ziet aan je kind. Of dat je kind plots weer een stapje terugzet in gedrag. Denk bijvoorbeeld aan bedplassen.

 

‘Je kind neemt als het ware eventjes vakantie van de harde werkelijkheid'

Leonie De Boer uit ‘Ouders van nu, opvoeden, 2014

 

Volwassenen kennen taal, kinderen kennen spel

 

Als volwassene kunnen we taal geven aan onze emoties. Kinderen kunnen dat nog niet zo goed en rouwen daarom vaak meer via hun gedrag.

 

Enerzijds kan je het verwerkingsproces terugvinden in hun spel. Kinderen verwerken dan spelenderwijs hun verdriet. Via tekeningen, in een rollenspel, bij het spelen met de blokken…  

 

Anderzijds kan het ook zijn dat je kind in zijn emoties en gedrag de verwerking laat voelen.

 

Het is belangrijk dat een kind hulp krijgt bij het rouwen/ in het rouwproces. Een goede verwerking is belangrijk voor de toekomst van je kind. Als je merkt dat je kind in gesprek wil gaan, doe dat dan. Stel het niet uit, ook al is het voor jezelf niet makkelijk op dat moment. Benoem het gewoon.

 

Het is oké om als volwassene je emoties te laten zien. Het leert je kind dat ook mama’s, papa’s, grootouders,… de verschillende fases doormaken. Als je merkt dat je kind via spel aan het verwerken is, vraag dan gerust door naar wat het denkt, hoe het zich voelt. Ga samen op zoek naar woorden en luister naar wat er in het hoofd en het hart van je kind omgaat.

 

Hou er rekening mee dat rouwen een dynamisch proces is. De ene dag is de andere niet. Soms lijken kinderen slechts toeschouwer van het verdriet bij het overlijden. Ze lijken een snelle blik te werpen op de gebeurtenis en gaan dan verder naar het volgende of doen verder met wat ze bezig waren. Anderen vinden dat weer minder makkelijk.